Er zijn maar weinig mensen die zo’n grote invloed hebben gehad op het gokken als Edward O. Thorp had op het spelletje Blackjack.
Thorp was professor in de wiskunde aan de University of California en schreef de bestseller ‘Versla de Dealer’. Het meest verbazingwekkende aan zijn strategie, die hij op zijn computer ontwikkelde, is dat het nog steeds werkt, zelfs nadat casino’s de regels hadden veranderd en meer kaartspellen aan de schoen hadden toegevoegd om het kaartentellers een stuk moeilijker te maken.
Ofschoon kaarten tellen een belangrijk onderdeel is van Thorps strategie, toch was het niet het enige wat hij deed om het huis te verslaan.
Zijn methode om de inzet te verdubbelen (going down for double) op vrijwel elke combinatie van twee kaarten wanneer de Dealer een “bust” kaart toonde – de kaarten drie tot en met zes – heeft me geen windeieren gelegd toen ik op een mooie nacht in Las Vegas aan de Blackjack-tafel speelde.
Die dag had ik veel geluk met pokeren. Ik had een paar honderd dollar gewonnen in een cash game, waarna ik als eerste in een pokertoernooi eindigde met een winst van $1.200.
Met mijn zakken vol geld wandelde ik door het casino op weg naar de parkeerservice om mijn auto op te halen. Maar toen ik langs een Blackjack-tafel liep besloot ik mijn geluk op de proef te stellen met een spelletje eenentwintigen. 
Er zaten drie spelers aan de tafel en de Dealer, een aantrekkelijke roodharige vrouw, deelde de kaarten uit een schoen met zes kaartspellen. Ik stond achter de spelers en keek toe. In de eerste ronde deelde ze drie vijfen uit. Ik herinnerde mij het advies van Thorp in zijn boek dat de belangrijkste kaarten bij Blackjack de Azen en de vijfen waren. Hoe meer Azen er achterblijven in het kaartspel, hoe beter dit is voor de speler omdat hij meer wint als hij een blackjack scoort. En als er minder vijfen achterblijven in het kaartspel heeft de speler absoluut een grotere kans om te winnen, omdat een vijf als gesloten kaart in combinatie met een “bust” kaart gunstig is voor de Dealer maar ongunstig voor de speler.
Ik keek hoe de Dealer de kaarten uitdeelde in de tweede ronde. Er vielen nog eens twee vijfen en geen Azen.
Perfect. Ik was klaar voor een spelletje Blackjack.
Ik nam een stoel en zette $50 in op twee handen. Mijn eerste hand was een blackjack. De tweede was een Aas-acht. De open kaart van de Dealer was een zes. Ik verdubbelde mijn inzet en de Dealer ging bust, waardoor ik beide handen won.
Ik zette weer $50 in op twee handen. Deze keer kreeg ik in de ene hand twee Azen gedeeld en in de andere had ik een acht-drie. De open kaart van de Dealer was een vier. Ik splitste de Azen, kreeg een koning en een negen gedeeld en verdubbelde toen mijn hand met de 11 punten.
De Dealer ging weer bust.
"Bofkont" zei ze met een glimlach. Ik gaf haar een fooitje.
Ik verhoogde mijn inzet tot $100 en speelde twee handen. De open kaart van de Dealer was een drie. Ze deelde voor mij twee Koningen en een Boer-zeven. Ik paste op beide handen. Haar gesloten kaart was een Vrouw en ze ging meteen bust. 
Ik pakte de fiches die ik gewonnen had en maakte aanstalten om weg te gaan.
Ze grinnikte. “Winnen en wegwezen?” Ze sprak met een licht Texaans accent.
“Waarom niet?" zei ik. “De avond is nog jong.”
Ik zat duidelijk in een ‘winning streak’ en besloot mijn geluk nog wat meer te testen. De vriendelijke dame was net twee dagen geleden begonnen als croupier. Ze kwam uit Amarillo, Texas. Ik had vroeger in Hereford gewerkt, ongeveer 96 km van Amarillo.
“We zouden best nog gezellig wat kunnen kletsen” zei ik. “Wanneer ben je klaar met werken?” Ze vertelde het me. Ik vroeg haar of ze zin had in een soupeetje later op de avond. Ze rimpelde haar neus en zei “Da’s goed. Maar je bent toch geen seriemoordenaar, hoop ik?”
Ze lachte en ik gaf haar een fiche van $5.
“Alleen met Blackjack” zei ik.
